Het lijkt zo gemakkelijk om blij te zijn met mezelf. Toen ik het thema las van het Kr8 vrouw event, dacht ik: “Natuurlijk ben ik dat,” en “Waarom zou ik dat niet zijn?” Maar als ik hier diep over nadenk dan moet ik eerlijkheidshalve toegeven, dat dit toch niet zo gemakkelijk is. Want, durf ik eigenlijk wel toe te geven dat ik me niet altijd zo voel? Dan lijk ik toch wel heel ondankbaar en verwend!
Zo ben ik onbewust bezig mezelf te vergelijken met anderen en er zijn altijd wel vrouwen die het beter doen dan mij. Ik ben bijvoorbeeld altijd ontevreden over mijn gewicht en ik zou hier dan ook echt iets aan moeten doen!
Als ik dan in de tuin zit met mijn kopje koffie en koekje, zie ik over het fietspad, heel vaak vrouwen aan het hardlopen. En dan denk ik: “Dat zou jij ook moeten doen”. Of ik zie vrouwen die ontzettend zijn afgevallen en dan begint mijn stemmetje weer te praten: “Zie je, zij kan het toch ook”. Nu hoeft dit op zich geen probleem te zijn, maar ik betrap me erop dat ik mezelf veroordeel.
En ja, er zijn altijd vrouwen die het “beter” doen dan ik. Moeders die naast hun drukke baan nog studeren, hun huis altijd spik en span hebben. Er nooit moe uitzien of de leukste traktaties maken voor op school en ik wil niet voor onderdoen. Het lijkt wel of wij vrouwen onderling stiekem een wedstrijd hebben gemaakt van het perfecte plaatje en we houden allemaal zelf ons scorebord bij.
In mijn werk met jonge tienermeiden merk ik dat zij precies hetzelfde doen. Ze vergelijken zich met andere meiden op de groep en dan met name diegene die slanker, mooier, slimmer, sportiever, creatiever zijn.
Door dit te doen steken we altijd schraal af. Vervolgens leggen we de lat lekker hoog voor onszelf. Ze zien hierdoor niet hoeveel kwaliteiten ze zelf hebben. Door al dat vergelijken word ik vanzelf ontevreden en ben ik echt niet meer blij met mezelf! Welnee, het kan altijd beter. Ik merk dat ik bezig ben om te voldoen aan de ‘perfecte’ uitvoering van mezelf en ben hier erg druk mee. Erg vermoeiend moet ik zeggen en het einddoel is nooit bereikt.
Ik moet mezelf echt toespreken om te beseffen dat ik niet perfect hoef te zijn. En dat, hoe ik ben, goed genoeg is! Als ik dit dan doe, voelt dit als een heerlijke bevrijding. Gewoon zijn, zoals God mij gemaakt heeft en even niet voldoen aan de verwachtingen die ikzelf en anderen me hebben opgelegd. Ik moet wel eerlijk bekennen dat dit de ene dag beter gaat en dat ik dan de volgende dag weer in de valkuil trap.
De laatste weken hoorde ik tijdens het winkelen vrouwen praten over een gezamenlijke kennis of vriendin (Dit is me serieus de laatste paar weken wel 4 keer overkomen) Deze “vriendin” werd helemaal geanalyseerd en alles wat zij deed werd uitgebreid besproken. En daar koppelden ze ook meteen een waardeoordeel aan vast. Ik kon gewoon meegenieten van al deze roddels. Door over een ander te praten voelen we ons beter! Mijn eigen tekortkomingen lijken minder heftig. Laten we hier mee ophouden. Laten we onszelf accepteren zoals we zijn en ook anderen in hun waarde laten. Door al die meningen van anderen kom je alleen maar in de kramp te leven en kun je jezelf niet meer zijn.
Ik las laatst deze prachtige tekst en deze heb ik in mijn telefoon gezet om af en toe even te lezen.
Liefs,
Angelique
Ps. Kom je naar het KR8vrouw event?
Voor meer informatie neem een kijkje in de agenda!