Hoe vaker ik het woord herhaal des te aparter gaat dit woord klinken.
Misschien is bijzonder een beter woord.
Bloei is een bijzondere verschijning, bloei staat voor vernieuwd/leven.
Voor mij is bloei een lastig begrip geweest, je moet het namelijk kunnen
zien. Als je het niet ziet, blijft je leven zo beknopt!
Toen mijn vader overleed, stond ik net in de bloei van mijn leven. Deze
gebeurtenis veranderde alles; het werd winter in mijn leven.
Mijn steel, vanbinnen knakte er iets. Ik verloor langzaamaan mijn
blaadjes, ze verdorden. Elk blaadje stond voor een aspect in mijn leven:
vrienden, vrolijkheid, levenslust, zelfvertrouwen, liefde, verdriet en
kracht.
Stilletjesaan verloor ik alles wat ik had, tenminste dat dacht ik.
Ik sloot mijzelf niet alleen fysiek, maar ook geestelijk op. Het zonlicht
was te vel voor mij, het leven werd zwart en donker.
Kracht om te genieten van het leven had ik niet meer. Hoe raar het
misschien ook klinkt, het was moeilijk om licht in de duisternis te
zien. Hoe hard ik ook probeerde om het licht te vinden, hoe dieper ik
zakte. Zou ik ooit mijn levenslust terugvinden?
Diep in de grond waren nog wel mijn wortels, de wortels de basis van
mijn bestaan. Het zaadje dat God plantte had zich goed geworteld. De
bloem mocht misschien geknakt zijn daar boven de grond, toch was dit
niet het einde van de bloem.
De bloem had water en licht nodig, regen en zonneschijn, tranen en Zijn
licht om weer op te kunnen bloeien.
Ik bloeide weer op en zag het licht, het kleurde mijn leven opnieuw.
Mijn blaadjes groeiden weer aan, ik kon weer genieten van het leven.
Misschien wel meer dan ooit te voren. Het werd lente: bloemetjes
bloeiden, nieuw leven werd geboren en het zonlicht raakte mij.
Wat ik hiervan heb mogen leren is dat de winter in mijn leven niet het
eindstation was, maar dat de lente voor mij een nieuwe start betekende.
En als het misschien weer winter wordt in mijn leven, dan houd ik dit
voor ogen: een depressie hoeft niet het einde te zijn… ik mag
vertrouwen op (Zijn) licht!
Liefs,
Dorine