Als het goed is lees jij dit nu, heel even staat er niets tussen ons in.
Geen Facebook, geen Instagram en geen kinderen… maar voor hoe lang?!
Het lijkt steeds moeilijker om langdurig je aandacht op iets te
vestigen. Het leven is gejaagd en er is altijd wel iets anders wat je
aandacht vraagt.
Nu ik deze blog aan het schrijven ben vraag ik mijzelf af wat echte
aandacht is, en wat de waarde van aandacht is wanneer je je niet
volledig focust op hetgeen je aandacht vraagt.
Natuurlijk is het moeilijk om iedereen en alles aandacht te geven, maar
is het niet belangrijk dat we hier prioriteiten in gaan stellen?
Wij mensen hebben aandacht nodig van anderen , niet van iedereen maar
toch. Je wilt gezien worden. Maar zien wij de ander nog wel?
Kunnen wij de ander nog wel de aandacht geven die ze nodig hebben?
En is geen aandacht beter dan halve aandacht?
Ik merk dat dit thema bij mijzelf vooral veel onbeantwoorde vragen
oproept.
Aandacht is en blijft een lastig ding, het heeft alles te maken met
vraag en aanbod.
Wees je er ook van bewust dat niet alle mensen om aandacht vragen, maar
wel aandacht nodig hebben.
Mensen met een negatief zelfbeeld hebben vaak moeite met het neerleggen
van deze vraag.
Ook ik herken deze problematiek uit mijn verleden.
Altijd bang dat mensen je niet willen zien, dat mensen geen tijd voor je
willen vrijmaken. Gelukkig heb ik mogen ervaren dat er genoeg mensen
zijn die naar je om willen kijken en tijd, aandacht en liefde in je
willen investeren… zodra je dit verlangen kenbaar maakt.
Helaas kan je niet iedereen ‘echt’ zien, en niet altijd investeren in
relaties.
Wees je er daarom van bewust wat dit voor impact op de ander kan hebben.
Spreek je verwachtingen naar elkaar uit, zo kunnen we teleurstelling
misschien voorkomen.
Liefs,
Dorine