Rust, zucht… rust, ga ik daar over schrijven, of juist het gebrek daaraan? Als ik mijzelf de spreekwoordelijke spiegel even voorhoud, besef ik al vrij snel dat ik wel kan gaan klagen over een gebrek aan rust, maar dat dat ook door mijn eigen toedoen is.
Dat een jong gezin veel tijd en energie kost, daarover zullen we het allemaal eens zijn. Dat je weinig rustmomenten krijgt, is ongetwijfeld ook herkenbaar, maar…. de rustmomenten komen tegenwoordig niet meer aanwaaien en dus zou ik ze eigenlijk (zorgvuldig) moeten inplannen.
Helaas schort het hem daar dan aan, ergens in mijn hoofd schijn ik te denken dat echt kiezen voor rust mij meer moeite en energie zou kosten dan neerploffen op de bank en bingewatchen op Netflix, om maar iets te noemen. Wat ik dan versta onder rust is, behalve mijn lichaam rust te geven, juist rust te creëren in mijn hoofd. Lichaamsbeweging, zoals een lekkere wandeling waarbij ik frisse lucht inadem en even mijn hoofd leeg kan lopen, zodat er rust in mijn gedachten ontstaat. De tijd nemen om te lezen in de Bijbel, schijnbaar blijft daar toch altijd een drempel waar ik overheen moet.
Op dit moment voelt mijn lijf gewoon een beetje leeg, hoewel ik weet dat ik zelf stappen zal moeten ondernemen om de batterij op te laden, denk ik vaak ‘morgen dan ga ik…’ Maar van uitstel komt afstel, geen goed idee in dit geval!
Gelukkig heb ik een fijn vooruitzicht wat perspectief biedt en ook wel (een beetje) energie geeft. Over 2 weken begint de schoolvakantie, waarvan ik als leerkracht basisonderwijs natuurlijk lekker profiteer. Na een schooljaar hard werken even rust (ik beschouw mijn periode zwangerschapsverlof voor het gemak ook maar even als hard werken), even niet constant ‘aan’ staan.
Voor mij is de afsluiter van dit schooljaar helemaal bijzonder, ik neem na 11 jaar afscheid van de school waar ik werk en ga voor een nieuwe uitdaging. Ik kies voor rust, rust in mijn gezin, rust in mijn hoofd. In plaats van een functie als leerkracht kies ik voor een functie als onderwijsassistent, zo kan ik meer thuis zijn vanwege kortere werkdagen en minder (administratieve) werkverplichtingen buiten schooltijden.
Ik had al lange tijd heel sterk de wens om meer thuis te kunnen zijn, rust, duidelijkheid en stabiliteit voor mijn kinderen, maar bovenal meer tijd om hen liefde te geven.
Het was natuurlijk nogal een beslissing, met consequenties op meerdere vlakken, waarvan ik de definitieve knoop tijdens mijn zwangerschapsverlof heb doorgehakt. Als parttime leerkracht had ik echt moeite om mijn werk voor elkaar te krijgen zoals dat eigenlijk het beste bij mij past, terwijl mijn wens om meer thuis te kunnen zijn steeds sterker werd.
Ik ben dus enorm dankbaar dat deze baan als onderwijsassistent op mijn pad kwam! Ik kan blijven doen wat ik leuk vind; werken met kinderen, hen nieuwe dingen leren en hen laten voelen en weten dat ze er mogen zijn, gewoon zoals ze zijn, dat ik ze waardeer. Zonder de onrust en tweestrijd die ik in mijn hoofd ervoer door deze combinatie van mijn gezin en mijn werk.
Ik ga nog 2 weken genieten van mijn werkplek, collega’s en de kinderen, waarna ik in een nieuw avontuur stap.
Een nieuwe baan die mij (hopelijk) meer tijd voor mijn gezin op levert en natuurlijk ook tijd om met mijn webshop (Pavona.nl) aan de slag te gaan.
Een heerlijk vooruitzicht: (een beetje meer) rust!
Liefs Edwina